Ne zaman yuttuğumu bilmediğim kediler..

hani daralır içi insanın zaman zaman.içi içini yer..Sebep yok.İşte öyleyim bugün
Sabahtan beri bir dert bir tasa üzerimde ki sormayın.Kısaca ne zaman yuttuğumu bilmediğim
kediler içimi tırmalıyor.Omuzlarımda öylesine büyük bi yük taşıyorum sanki.Ne ayaklarım ileri gidiyor
ne de fikirlerim..hadi diyorum şunu yapayım.İçimdeki miskinlik öyle tutmuş ki yakamı hiç istemiyorum.
Hatta ve hatta öyle sıkkın ki canım sabahleyin kendimle bile kavga ettim.
Çünkü ne durdan anlıyorum ne sustan.Vıkvıkvık içimdeki ördek tüm gün faaliyet
içersinde birşeyler söylüyor.Duymamak ne mümkün!
Bugün öylesine gezindim sokaklarda, adalardaki tüm arnavut taşlarını kırıklarına kadar sayabilmem mümkün.Bugün ki deneyimlerimle.
Ne aradığım birşey var ne de bulduğum.Ama bir gün yerde para bulursam da hiç fena olmaz hani:)
Gel gelelim bir de gidecek yer olmamasına dertliyim iki gündür.Eskiden giderdim.Her gece bir saat molam vardı kendime ayırdığım.Şimdi mola verecek yer olmadığı için günlerimi transit yaşamaktayım.Hiç manası yok dimi..Bu yazının sonu da
bir yere varmayacak zaten.Yazasım da yok çünkü.Duvarlara konuşmak canıma tak ettiği için klavyeden alıyorum hırsımı hepsi bu.